Te veel om in een keer te vertellen!

Hello,(dat is Hallo in het Engels)

Hebben jullie met smart zitten wachten? Nou, in ieder geval weer een berichtje uit Afrika.

Afgelopen vrijdag hebben we hooggeëerd bezoek gehad!!! Namelijk de President, Vicepresident en het ministerie van Gezondheidzorg. We moesten allemaal in nette kleren, en mijn haartjes kammen :-) De president zou om 13.10 uur komen. Maar was er rond 15.15 uur. T.I.A.(This Is Africa) Er was een toespraak van iemand van de IOC in Texas. Dr. Gary Parker (onze papa Teresa) vertelde over de impact die we hebben op de individuen en toen sprak de president die erg onder de indruk was van wat Mercy Ships doet en heeft gedaan voor het land. De president kwam over als een hele gewone man. Hij vertelde dat de gezondheidszorg nog in de kinderschoenen staat. Het begin is er. Kinderen tot 5 jaar en zwangere vrouwen krijgen gratis gezondheidszorg. Heb ook een kinderziekenhuis bezocht, daarover straks meer.

Vorig weekend ging ik uit eten met een aantal crewmembers. We namen een taxi en gingen op weg. De taxi moest een berg op en op een gegeven moment kon hij niet meer verder om dat de benzine niet goed genoeg werd aan gezogen. Daar stonden we dan, midden op de berg. De taxidriver ging even benzine halen. 5 min. We hebben 15 min. gewacht maar hij kwam niet. Toen hebben we geprobeerd een andere taxi aan te houden. Tevergeefs. Toen kwam er een grote 4x4 jeep langs en de man in de jeep zei dat hij ons wel naar boven zou brengen. Bleek het de adviseur van de minister van defensie te zijn. Hij was ontzettend aardig. Hij bracht ons zelfs iets verder dan hij zelf moest. Wie had gedacht dat we in de auto stapten bij een bobo in SL? We hebben die avond heerlijk gegeten en gepraat en geluisterd naar een flinke regenbui van 30 min. (gelukkig zaten wij droog). De taxi terug was super geregeld door het restaurant.

Duiken heb ik iets minder gedaan deze week. Ik was een beetje ziek. Buikpijn en keelontsteking, waarvan ik nog herstellende ben. Ik heb het donderdag geprobeerd maar, ik kon mijn rechter oor niet klaren. Ik moest de duik afbreken. Nu heb ik erg veel last van mijn oor en kan ik niet goed horen. Niet dat ik dat daarvoor wel goed deed, maar dat is een ander verhaal………. Het zicht onder water is op het moment erg goed. Maar goed nu even rust om de oortjes en het lichaam te laten rusten.

Ik had beloofd dat ik nog terug zou komen op het kinderziekenhuis. Daar gaat wat aan vooraf. We hadden namelijk bezoek van een aantal Nederlanders. Reinier v/d Berg ook wel bekend van RTL-nieuws: hij verteld hoe zonnig of koud het in NL is. Hij was hier met zijn zoon die erg gepassioneerd is in filmen. Jan Piet, ik weet niet of jullie hem kennen maar een zeer aardige en gezellig man. Arjan v/d Wolf, hij is Staff van de Mercy Ships office in R’dam. Ik zat aan hun tafel met ontbijt en we raakten aan de praat over van alles. Ze vertelden dat ze naar het kinderziekenhuis gingen en vroegen of ik mee ging, daar hoefde ik niet 2 keer over na te denken. In het ziekenhuis is een Nederlandse aan het werk om een accreditatie te krijgen voor een kinderverpleegkunde opleiding. Het ziekenhuis is het enige ziekenhuis dat door de regering word bestuurd en gefinancierd. Daarbuiten zijn er 3 NGO’s die ze ook financieren. Er zijn 2 afdelingen en er is een ICU (dit betekent dat daar de O2 (zuurstof) is geen monitoren enz.) en een soort Spoedeisende hulp voor kinderen. Ook is er een Feeding Program dat moeders en kinderen begeleid bij ondergewicht. We mochten een kijkje nemen op één van de afdelingen. We zagen dat ze bezig waren met een spoedeisende case. Op de zaal waren denk ik zo’n 30 tot 40 bedden. Er zijn 150 bedden in het ziekenhuis. Soms zijn er meer dan 200 patiënten. Er zijn een klein aantal verpleegkundigen en een handjevol artsen. Ik wil er graag nog een keer heen om wat langer op de afdelingen te kunnen zijn en wat tijd in de patiënten te steken, als dat mogelijk is. Ik heb nog even geen woorden voor wat het met mij doet. Het was indrukwekkend.

Zoals jullie misschien wel merken kent deze Outreach enige beproevingen en uitdagingen. Er was water te kort in heel Freetown. Er was namelijk een leiding gesprongen. We wisten niet hoe lang het zou gaan duren dus de kapitein had een waterrantsoen ingesteld. Er werd verteld dat de vorige keer (aantal jaar geleden) dat er een probleem was met water, het 2 weken duurde voordat het gerepareerd was. Nu was het gelukkig met een dag gefikst.

De afdeling waar ik nu zit is echt ontzettend leuk en leerzaam. Plastische chirurgie is uitdagender dan de Ortho kids. We hebben veel te maken met pijn, maar ook infectie- preventie, steriele wondverzorging (is ook echt steriel) complexe wonden en heerlijke kids die met een ballon al helemaal happy zijn en als je dan nog eens gaat volleyballen is het helemaal leuk (zie ook op een foto).

The Dungeon, Deck 2 en 1.
Afgelopen week mocht ik een kijkje nemen in de machinekamer (bij ons beter bekend als The Dungeon). Het was echt groot en gaaf om te zien. Op dit moment ligt 1 motor uit elkaar, die wordt helemaal schoongemaakt en nagekeken. Ik heb de generatoren gezien. Die dingen maken een herrie. Het waterfiltersysteem en nog een aantal andere dingen. Ik werd meteen aan het werk gezet en moest wat onderdelen naar het Dock brengen. Maar goed, dat doe je voor vrienden.

In de avond ben ik met een vriend van het schip een wandeling gaan maken op het Dock. Allerlei schepen en nationaliteiten. We hebben gesproken met de bemanning van andere schepen en werden uitgenodigd om op een schip te komen. Ze konden de gangway niet naar beneden laten, dus lukte het niet om op het schip te komen en gaan we aan andere keer terug.

Mammacare (zorg voor mensen met borstkanker)
Waarom gebruik ik dat woord, want wij doen dit toch niet op de Africa Mercy? Nou ik was met Anna een goede vriendin, naar Hopecenter (ons huis waar mensen kunnen herstellen na operaties) geweest en we liepen terug. Er stond een vrouw bij de gate te wachten op ons en ze liet ons haar borst zien. Misschien een beetje apart maar zo ging het. Daar zagen we een te vergevorderde borsttumor dat al uit haar borst kwam groeien. Wij als MS kunnen geen operatie voor haar verzorgen en dus niets doen. Dit greep me zo aan dat ik niet kon slapen die nacht en ben tot laat opgebleven. Ik wist dat zo'n moment zou komen, dat mijn hart zou breken, maar dat het nu en zo zou gaan, dat had ik niet verwacht. Het is nou niet dat ik emotioneel een potje ga zitten huilen maar toch ………. Geen woord kan dit gevoel en deze ervaring omschrijven. Misschien komt het omdat ik in NL met Mammacare patiënten werk.

Weetjes:

Het ruikt een beetje apart in onze cabine, want een aantal nachten geleden heeft een cabine maatje overgegeven; hij kon het toilet niet halen.

Bij ons staat de deur altijd open(om te luchten)

Hoera ! Ik heb eindelijk mijn pakketje uit NL.

Ik kreeg ook een pakketje uit USA met drop en stroopwafels.