Het komt steeds dichterbij!!

Ola! Hallo in het Spaans of Portugees.

Hoe is het in NL? Missen jullie me nog een beetje?

Een tijdje geleden gingen we op pad en dachten een alternatieve route te nemen en kwamen in een vissersdorpje terecht. Een vriendelijke jongeman nam ons mee en leidde ons kriskras door het dorp. Het was meer een aaneenschakeling van krotten en bergen afval. Maar daar tussen al die rotzooi waren kids aan het voetballen en op het strand waren mannen boten aan het verzorgen en de vis bewerken. Het leven gaat gewoon door, tussen alle puinhopen en dat is wat wij hier eigenlijk dagelijks tegenkomen. Wist je overigens dat alleen kids vragen om eten of money? Geen enkele volwassenen vraagt daarnaar.
En ik ben dan op zoek naar een nieuwe zonnebril, want mijn oude bril ligt op de bodem van de zee onder het schip; wat een contrasten.

Hope Center is nog steeds leuk om naar toe te gaan je ziet weer bekende patiënten. Zodra de kids je zien vliegen ze om je hals.

Op de afdeling is het druk en dan bedoel ik de kids. We hebben veel verbandwisselingen. De handfysio heeft ons oefeningen aangeleerd. We doen dat 4 keer per dag. We doen deze oefeningen om de vingers te trainen en contracturen te voorkomen. De kids zijn er niet blij mee maar het is voor hun eigen bestwil.
Het is altijd een hoop lawaai. Nu de kids er langer zijn gaan we meer en meer dingen uit de cultuur zien; het zijn niet altijd positieve dingen die we zien. Er zijn kids met gedragsproblemen. 9 jaar en nog aan de borst van je moeder drinken. Niet willen luisteren, koppigheid, je moeder schoppen en slaan: we hebben het allemaal zien passeren.
Ik heb een keer een jongen op de gang moeten nemen en heb daar een half uur met een day vollunteer en caregiver uitgelegd dat het gedrag wat hij / zij vertoond onacceptabel is. Wat je ook ziet is dat de caregivers geen echte zorg (kunnen) geven aan hun kinderen.

Something completely different:
Dance Party on Friday. Dat was echt heel erg leuk, thema was ‘Super Weird’. Laat dat maar aan mij en de rest over!

Spelletjes zijn weer helemaal in op het schip. In het begin speelden we elke avond een spel, toen even een tijdje niets, maar we zijn weer helemaal terug.

Zondag moest ik even wat halen op de afdeling. Ik liep naar binnen en een van de kids besprong me en zei met een hoog stemmetje ‘Timo! How are you?’ onbetaalbaar die momenten en je merkt dat je een band hebt met ze.

Tandarts praktijken in de Dental clinic. Een ochtend meegelopen en geholpen met tanden trekken. Wat een slachthuis kan dat zijn. Ik begrijp waarom je bang kan zijn voor de tandarts. Ik mocht meehelpen met het uitzuigen van de mond, tanden trekken en vullingen harden met een UV lamp. Was interessant en super gezellig en het belangrijkste vergeet ik bijna: voor het eerst een lekker stevig bakkie koffie op!

Eye-screening anders dan anders.
Het ging allemaal erg langzaam. Flauwvallende mensen, dus EHBO verlenen. Voor hen niet zo fijn, maar voor mij leuk om te doen en weer even van het schip af.

Nachtdienst Maxfax was weer even wennen aan een heleboel andere dingen. Grote tumoren die zijn verwijderd uit het gezicht. Slijm en bloed….. Uitzuigen (oppervlakkig) Spullen en medicatie op een andere plaats dan ik gewend was. Andere tijden om een ronde te lopen. Sondevoeding geven (helaas niet op de pomp) patiënten die niet kunnen spreken i.v.m. hun operatie in of aan de mond. Maar ik ben blij dat ik nu op deze afdeling werkzaam ben. Er is meer uitdaging en je komt weer andere collega’s tegen.

Weetjes:
de EO heeft mij benaderd om een blog voor 4 weken te schrijven.

Als ik denk aan naar huis gaan dan maakt dat me ‘sad’ het is nog maar 6 weken en de tijd gaat zo snel.
Ik wil er nog niet mee bezig zijn. Het gevoel van weg gaan is zo vervelend.

Ik verander binnenkort van slaapplek

Een andere blik op de wereld heb ik zeker gekregen

Mijn moeder is bijna jarig (ze wordt 50).

Er zijn weer een aantal Dutchies op het schip.

Komende zaterdag met de ‘Zustertjes’ naar het strand.


Groetjes, Timo